قسمت جدید اما ملال آور فیلمی که روزی شماره یک جهان بود!

وقت صبح - حتی جلوه‌های بصری خارق‌العاده فیلم «آواتار: راهِ آب» نیز این فیلم را برای بینندگان جذاب نکرد.

به گزارش گروه ترجمه وقت صبح، دید ابتدایی و پیش‌پا افتاده از استعمارگری این فیلم تعجب برانگیز است! در ماه‌های قبل از اکران این فیلم بیشتر هیجان و کنجکاوی طرفداران درباره بودجه این فیلم بود.

قسمت اول این فیلم که در سال 2009 اکران شد با درآمد بین‌المللی 3 بیلیون دلار هنوز پر درآمدترین فیلم تاریخ صنعت سینماست.

حالا پس از گذشت 13 سال و با شدت گرفتن علاقه بینندگان به فیلم‌های ابرقهرمانی و ترجیح دادن سرویس‌های تماشای خانگی، قسمت جدید این فیلم پر فروش چه حرف جدیدی برای گفتن دارد؟

اینطور که به نظر می‌رسد؛ هیچی.

به این معنا نیست که این فیلم پر فروش نباشد. اما چیزی که برای بینندگان و منتقدان جالب است نه درآمد این فیلم بلکه دید جدید و برخوردش با استعمارگری است.

اگر فراموش کرده‌اید، قسمت اول این فیلم درباره استعمارگری انسان‌ها بر روی یک سیاره دیگر و انقلاب موجودات بومی این سیاره برعلیه انسان‌هاست.

انسان ها پس از 13 سال برمی‌گردند!

قسمت دوم این فیلم 13 سال بعد را نشان می‌دهد. انسان‌ها که سیاره زمین را از بین برده‌اند برگشته‌اند تا سیاره آواتارها را به کلی از آن‌ها بگیرند.

دیدگاه فیلم نخست نیز از نظر منتقدان پیش‌پا افتاده و اشتباه بود. به گزارش وقت صبح چرا موجودات بومی به یک انسان برای انقلاب کردن احتیاج داشتند؟ این انتقادات زیر کوهی از تمجید برای جلوه‌های بصری فیلم ساکت شد.

حالا در فیلم دوم همه چیز بدتر شده است. این موجودات فاقد هرگونه فرهنگ و تاریخ بومی هستند.

فیلمی که بجای پرداختن به توطئه‌های سیاسی انسان‌ها برعلیه ناوی‌ها که موجودات بومی این سیاره هستند به یک کینه فردی می‌پردازد. این فیلم حتی هیچ توضیحی راجب علت از بین رفتن زمین نیز نمی‌دهد.

تفاوت‌ها سطحی و ظاهری

این فیلم که درباره یکی شدن دو قبیله مختلف است هیچ تفاوتی بین قبایل قائل نشده است. تمام تفاوت‌ها سطحی و ظاهری هستند.

این فرصتی است که کمرون برای ساختن دنیای فانتزی جدیدی از دست داده است.

حتی بین انسان‌ها نیز فرقی وجود ندارد. ارتش، دانشمندان و انسان‌‌های عادی همگی استعمارگرانی خونخوار و بی‌رحم هستند.

یکی نشان دادن همه انسان‌ها مشکلاتی مانند نژادپرستی و ملیت‌گرایی افراطی را از تاریخ حذف می‌کند.

تمام درگیری‌ها و تفاوت‌های انسان‌ها و ناوی‌ها در یک صحنه جنگ 20 دقیقه‌ای خلاصه می‌شود. جنگی بدون هیچ تئوری سیاسی و فرهنگی.

13 سال فشار بر روی جیمز کمرون برای ساخت قسمت دوم این فیلم نتیجه داد؛ فیلمی زیبا و باشکوه‌تر از قسمت قبلی. فیلمی که بخاطر جلوه‌های بصری ارزش دیدن دارد اما منتقدان آن را فیلم خوبی نمی‌دانند.

سیما مرادی